winter

Kijkend naar de EK in Boedapest betrap ik mezelf erop dat ik een “echte ijsverwachter” ben. Ieder jaar verwacht ik dat de natuur weer keihard toeslaat, afrekent met al die klimaattoppen en ons overvalt met een echte ouderwetse erwtensoepmetrookworstijswinter. Daarbij ben helaas wel altijd te bang dat, als wanneer dat dan eindelijk gebeurt, ik totaal niet in vorm  ben. Daarom ga ik, en met mij nog legio anderen, iedere week trouw naar die kunstijsbaan in Den Haag of Utrecht. Eenmaal op het ijs wurm ik me door drommen recreanten heen en probeer mijn rondjes te rijden. Te snel voor de recreanten, te langzaam voor de marathonners, bijna altijd tussen de wal en deze twee groepen, met soms hachelijke bochten en op het rechte eind pas weer genieten. Op de vaak aangeslagen ijsbaan liggen steeds vaker aangeslagen lotgenoten die de, sinds oktober aanwezige scheuren, niet hebben kunnen ontwijken. Soms zijn de bloedvlekken een week later nog zichtbaar. Scheuren op kunstijs? Ja! Gekscherend wordt er wel eens gereageerd in de trend van: “kun je alvast wennen aan natuurijs”, of: “da’s speciaal voor de Weissensee groep”. Maar op de één of andere manier lijkt men het niet voor elkaar te krijgen de scheuren die eenmaal gelegd zijn in oktober, gedurende het seizoen niet weg te dweilen of te schaven. Waarom doe ik mij dat zelf aan. Waarom doen wij onszelf dat aan?  “Tja, d’r is bijna nooit meer echt natuurijs en als ‘t er  dan van komt, dan moet je er wel op voorbereid en getraind zijn”, aldus een collega ijsverwachter.

Natuurijs….

Alleen het wordt al: ‘natuur’! Het doet denken aan natuurlijk, maagdelijk, au naturel, zonder kunstmatige geur- kleur- en smaakstoffen…

De smaak van dat natuurijs?  Dat is ontegenzeggelijk het geknerp onder de ijzers, het galmen onder de ijsvloer, het kraken van het ijs dat als een boeggolf voor je uitrolt en meegolft langs de oevers, versterkt door de zwarte diepte onder het ijs, en….. wat echt opvalt sinds de laatste 10 jaar, het klappende geluid van klapschaatsen.

Zwart ijs

Natuurijs, de natuur, buiten en de oermens in me wordt wakker. Niet alleen het gehoor (de geluiden van het natuurijs), maar ook andere zintuigen worden hierdoor op scherp gezet: de neus (frisse buitenlucht), de huid (kou en of warmte), de ogen (felle winterzon) het evenwichtscentrum (hoe ging ook alweer die valbeweging), de grip op het ijs wat niet met kunstijs is te vergelijken en dan is er nog iets wat zich eigenlijk door geen één zintuig in het bijzonder laat waarnemen en vervolgens met bijna geen woord te omschrijven: het glijden over zwart ijs, wat je het gevoel geeft te vliegen, waar iedere afzet moeiteloos resulteert in een enorme versnelling. Zwart ijs is recordijs, vooral als er nog niemand over gereden heeft! Hallo ijsmeesters in Den Haag, let eens op! Hadden jullie maar natuurijs, dan was het weer die recordbaan dat het moest zijn. Maar als je dit vraagt aan een profschaatser: “Nee niet op natuurijs, dan verpest ik mijn techniek”…

Geen ijstijdmensen dus die profschaatsers. Vaak geen buitenschaatsers ook, getuige de beelden uit Boedapest, uitzonderingen daargelaten.

Natuurijs….volgens de deskundigen zitten we nog steeds in een periode tussen de ijstijd en warme periode, het zgn. ‘interbellum’. Heeft Global Warming hier invloed op, bedenk ik mij, in de wetenschap dat we de afgelopen 250.000 jaar 5 ijstijden hebben gehad en daarvoor en daarna ook nog ontelbare kleine andere mini-ijstijden? Ik bedenk me ook dat de zon nog steeds weinig  zonnevlekken vertoont anno 2012! Toch nog een ijswinter, al dan niet wat laat? Of gaan we in februari al de lente van maart vieren?

Meewarig denk nog aan de winterverwachting van Frans in oktober: Volgens Frans was de blauwgekuifde Sijs erg stil, waren de eekhoorntjes druk en…….””