Spillebenen

Spillebenen

Spillebenen, de titel is ontleend aan Tina Turner’s  hit ‘River deep  mountain high’ (http://www.youtube.com/watch?v=VN_Aq2W2Yi0 ), waarin iedereen die dit stukje nu leest haar voortaan denkt te horen zingen: “ik heb spillebenen”. Natuurlijk heeft Tina Turner geen spillebenen en dat weten we niet alleen omdat Raymond van het Groenewoud zong over haar: “spreek me liever van Tina Turner haar onderkant” (de top hit ‘Liefde voor Muziek’) en natuurlijk zingt ze niet in het Nederlands, maar dat terzijde voordat deze blog helemaal afglijdt.

Je kent ze wel, van die typetjes in de categorie Dolf Jansen. Van die dunne lopertjes met van die dunne armpjes en spillebeentjes. Zonder enige zelfspot kan ik wel zeggen dat ik zelf niet tot die categorie hoor. BMI tussen de 25 en 30, kenmerkende worstenpootjes, ballonkuiten en een stevige Hollandse kont, maar sinds een 6 tal maanden wel zonder beginnend ‘pot belly’ buikje, in de volksmond ook wel bierbuik genoemd. Een geheel foutieve benaming overigens, omdat, zoals ik sinds deze zomer geleerd heb, het merendeel van de Nederlandse mannen van boven de 40 dit buikje niet krijgt van het bier, maar van het brood en andere graanproducten (pasta, koekjes, cake en verborgen zetmeel in soepen en sauzen) en zou de benaming tarwebuikje beter op zijn plaats zijn (Dr. William Davis on wheat belly: http://www.youtube.com/watch?v=UbBURnqYVzw ). Van dunne benen, naar dikke buiken, we dwalen weer af zult u wel denken….

Form follows function:

Wat ik dus zat te denken, en met mij nog velen hoor, want het internet staat vol met gelijksoortige gedachten: zijn die dikke benen en dikke kont en redelijk veel onderhuids vet nu een adaptatie ontstaan door de sporten die ik beoefen, of heb beoefend (opgegroeid in Zeeland en vroeger veel gezwommen in open zee water en later wielrennen en tegenwoordig schaatsen en inline-skaten) of heb ik gekozen voor die sporten juist vanwege mijn fysiek? En geldt dat ook voor anderen? Bij extreem lange mensen is dat makkelijk, die worden of basketballer of volleyballer. Hele kleine meisjes, die gaan turnen, maar de rest? Gaan de mensen met spillebenen marathons lopen omdat ze toch niks hebben mee te dragen en die beentjes totaal ongeschikt zijn om de sprint met Usain Bolt, of voor mijn part “ik-ben-blij-man” Churandy Martina aan te gaan en gaan mensen met worstenpootjes daarom schaatsen of worden ze sprinter in atletiek of bijvoorbeeld bij wielrennen? Worden de kleine mannetjes met de dunne enkels de betere klimmers op de fiets of worden ze zo omdat ze niet geschikt zijn voor de eindsprint? Of is het toch allemaal erfelijk en als het erfelijk is wat kunnen we er aan veranderen?

Jacht deur de ribben

Ik weet niet of dit zuiver en correct Gronings is, maar mijn van origine Groningse oma (van ’t Hoge Land) placht dit altijd te zeggen over die sjieke Stadjers met buikje, maar wel met spillebenen: “die loie bin tessel, moar houw veul ze ok sûpen, ‘t jacht un toch deur de ribben”. Holle mensen dus. Ze had dus niet veel op met mensen met spillebenen want dat stond in de agrarische gemeenschappen van voor 1920 gelijk aan minder gezonde mensen, mensen van een ander allooi en emplooi, die niet veel lichamelijke arbeid hoefden te verrichten en in de verzuilde samenleving van toen was de scheiding tussen stad en land groter dan tussen de diverse geloven en sociale stromingen. Spek op de rug moest je dus hebben en niet op de buik, dat was pas gezond, en zeker geen spillebenen.

Ze zei meneer

Mijn  oma, zelf kind van een Russische kapitein en een Groningse vrouw, zei ook altijd ‘meneer’ tegen mijn opa, van beroep waterstoker, kolenhandelaar en later toen het aardgasnet in Nederland uitgerold werd ook kruidenier, eerst in Kinderdijk, later in Vlaardingen. ‘Meneer’ was echt uit pure ouderwetse beleefdheid, dat had ze zo geleerd, want mijn opa kwam, uit het perspectief van een Groningse gezien dan, uit het verre en onbekende Holland. Mijn opa was bij aanvang van de tweede wereldoorlog, met het gehele gezin, verhuisd van Kinderdijk naar Vlaardingen om daar bij Dokter Cornelis Moerman (van het gelijknamige Moermandieet) te genezen van kanker. Wat hij dan ook deed tot hij op hoge leeftijd (82 jaar) gezeten in zijn volkstuintje, overleed aan een harstilstand vanwege ouderdom. Tot zover mijn genetische opmaak dan….

Dun

Ik ben dus niet echt dun en ik ben ook geen serieuze loper, of toch….Gek genoeg, sinds ik de inname van koolhydraten heb teruggeschroefd en vooral brood en pasta mijd en dit vervangen heb voor grofweg vlees, vis, vet en groene groentes en een occasional aardappeltje, gaat het sporten me met dit semi Paleo dieet steeds beter af, heb ik meer ausdauer en meer kracht. Niet alleen bij het inline-skaten en schaatsen, maar ook bij het lopen (hardlopen dus) dat ik weer heb opgepakt (de estafette business marathon in 010 komt er weer aan) en ik moet zeggen mijn eerste loopje ging opmerkelijk licht en makkelijk. Het voelde alsof ik dunnere en lichtere  benen had en die 11kg die ik ben afgevallen sinds april had ik tot dusver voor de spiegel of in mijn strakke jeans nog niet aan mijn benen kunnen afzien. Maar het gevoel zegt soms meer, zegt de schaatser in mij.

Levensstijl

Ik heb weinig geblogd de afgelopen tijd: je kent dat wel druk druk druk, werk en ik heb heel veel gelezen, workshops en seminars over gezondheid, voeding en supplementen bezocht en veel gestudeerd op gezondheid in het algemeen en mijn eigen gezondheid in het bijzonder.

De hamvraag

De vraag der vragen hangt nu al een paar maanden als een pulserende neon ergens in mijn achterhoofd. Blijft deze ex retailer, ex marketeer, thans door het leven gaand als semi levensmiddeltechnoloog de weg bewandelen en plaveien voor de bedrijven die hun voedsel zo verknopen dat grote groepen mensen uit onze westerse samenleving daar vroeg of laat last mee krijgen, of neemt hij stelling hiertegen en kiest hij voor de mensen die hun spijsvertering verknoopt zien juist door de drang van de ‘big food’ en gaat hij zich omscholen en bekwamen in de diëtiek en voedingsleer…..

Grappig is soms niet echt grappig

“In de levensmiddelenindustrie is altijd werk” wordt er altijd onder elkaar gegrapt. “Mensen blijven eten en als het slechter gaat in de economie, eten mensen alleen maar meer, ongezonder en slechter”. Met dit soort wetmatigheden wordt er dus gewerkt in de levensmiddelenindustrie en dus kun je voorzichtigheidshalve alleen maar concluderen: “in de gezondheidsindustrie (vergeef mij diëtisten en gewichtsconsulenten, personal trainers, sportschooldocenten en –eigenaren en iedereen die ik verder vergeet) is dus altijd meer en meer werk”.

Niet echt grappig dus…..maar serieus een het probleem van onze samenleving!

En nu is het tijd voor de nieuwjaarsborrel bij ons schaats- en inline-skateclubje, SC Gouda.