Wakwakwak

Wakwakwak

15 jaar was ik en verliefd zoals alleen een puber verliefd kon zijn. Was ze het mooiste meisje uit de klas? Nee niet echt, maar dat maakte niet uit, want ik was verliefd op haar. Zij niet op mij, maar dat wilde je niet zien, niet horen en vooral ook niet voelen. Iedere afwijzing van haar kant was alleen maar een aansporing. ‘Vrienden’ , dat wilde ze wel zijn, niet meer hoor, alleen maar vrienden. Goede vrienden, soul mates, dat ging net te ver, maar uiteindelijk werden we dat wel, waardoor iedere latere kans op een romance daardoor smolt als sneeuw voor de zon.

Sneeuw.

Sneeuw, ijs en de combinatie van die twee spanden samen om ons soul mates te maken in plaats van lovers. Sneeuw en ijs en een kordate moeder, die niet te vergeten.

Vrijplaats.

Het lijkt voor de huidige jeugd soms eeuwen geleden maar in de jaren 70-80 waren de plaatsen om een meisje of jongen te ontmoeten de soos, de kroeg of de disco. Niet perse in die volgorde en nu heten die dingen van toen tegenwoordig anders, maar ze zijn wel het zelfde. Een andere, minder vaak voorkomende katalysator van de liefde was de winter en dan wel in de vorm van ijs. IJs was en is nog steeds een vrijplaats waar de mensen gewoon vrijer met elkaar omgaan. Vrijplaats, vrijplaats….Dit bedacht ik me plotseling toen ik weer allerlei nieuwsbeelden zag van mensen die door het ijs waren gezakt.

Wakken zijn ongelooflijk definitief

Zij woonde in het ene dorp en ik in het andere. We zaten samen in de klas op een middelbare school in weer een andere plaats. Het was winter en er lag ijs en ze stemde er in toe om samen na schooltijd te gaan schaatsen op een meertje in de duinen. Ongeveer 3km van haar huis en 10km van mijn huis. Ik was verguld, ik was blij en het meertje was slechts bevolkt door verliefde puberstelletjes en een paar kinderen. Ik kon schaatsen, ik kon zwieren (geleerd van mijn moeder, sorry) en ik was flink bezig mijn kunsten aan het showen. “Wakwakwak”  gilde ze nog, wat ik persoonlijk een vreemde manier van aanmoedigen vond. Maar ja, wakken, verdoezeld onder een maagdelijk laagje sneeuw, zijn ongelooflijk definitief. In een fractie van een seconde zak je letterlijk en figuurlijk door het ijs en blijft er niets anders over dan, met of zonder hulp van omstanders, er uit te krabbelen, overeind te komen, jezelf te hervatten en weer verder te gaan. Afijn, dat laatste lukte dus helemaal niet meer. Zo’n koud dompelbad in je schaatsen en winterkleding is toch iets anders dan wanneer je goed doorgewarmd uit de sauna komt. Bovendien was ik er niet in 30 seconden uit (voor mijn gevoel een eeuwigheid) maar in 4 minuten. Ik kon, bevangen door de kou, nauwelijks zonder hulp bij mijn fiets komen en eer ik daar was, waren mijn spijkerbroek en jack al stijf bevroren. Toen moest ik nog op de fiets naar huis, maar zonder dat ik iets besefte was ik door mijn muse meegenomen naar haar huis. Slechts een korte blik sloeg haar moeder op mij en voordat ik het besefte was ik al meegenomen naar de badkamer waar moeder en dochter mij de kleding van mijn stijf bevroren ledematen pelden en ik pardoes onder een warme douche werd gestopt en 10 minuten later in een warm ligbad. En weetje, en dat is best wel vreemd voor een puber die altijd krampachtig de badkamerdeur voor zijn moeder op slot deed, kon mij dat toen, op dat moment, helemaal niets schelen. Ondertussen werd mijn kleding gewassen en gedroogd, werd ik in een badjas, van een oudere broer die was gaan studeren, gehesen en naar de open haard in de woonkamer getroond. Toen ik eenmaal weer bij mijn qui-vive was en wij, zij, ik en haar moeder ontdooiden, hebben we gekletst, gelachen en nog meer gekletst en we werden maatjes. Onomkeerbaar, de verliefdheid was weg en we werden vrienden. Niks meer aan te doen, gaf ook niks vond ik achteraf. Dit kwam weer in mij op toen ik die nieuwsberichten in de media zag van mensen die door het ijs waren gezakt.

Schaats en rij voorzichtig! Een wak kan behoorlijk definitief zijn en niet altijd loopt het goed af….

Marin