De “het dragen van een helm met skaten of schaatsen angst”

De “het dragen van een helm met skaten of schaatsen angst”

Het is 2010. Ik sta met mijn racefiets in m’n strakke pakje achter in de steeg. Ik moet nog de straat op waar iedereen me kan zien. Een beetje zenuwachtig frunnikend aan de kin- en afstelbandjes van m’n fietshelm. En dan, in een krachtige beweging, resoluut, zwaai ik mijn been over het zadel en klik mijn net zo strakke fietsschoentjes in de klikpedalen en fiets de openbaarheid van de straat in. Elk moment, op elke straathoek verwacht ik het commentaar. “Oh wat genant”. “Dat ziet er toch niet uit”. “Purno de Purno”.

Waar de professionele wielerwereld al in 2003 was overgestapt op het dragen van een fietshelm, was dit bij de recreanten nog lang geen gemeengoed. Koudwatervrees, de angst om echt voor lul te staan? Ik denk het laatste. Nu was ervan de week weer de een of andere goeroe in het nieuws die een therapie had verzonnen waarbij je je grootste angst bewust moest ondergaan, om er dan definitief van verlost te zijn. Als ik me het goed herinner ging het erover dat als  je bang bent dat je er niet uitziet en dan trek je de jas binnenste buiten aan, of je laat een stuk wc-papier uit je broek hangen en achter je aan slepen. Je bent subiet van je angst verlost en hebt in het vervolg schijt aan de rest van de wereld.

Voor de duidelijkheid: ondertussen rijden de meeste recreanten op de racefiets met een helm en zie je nog maar een enkeling zonder en die wordt dan vreemd nagestaard. Dat is met wielrennen. Hoe anders is dit met inline skaten en met schaatsen?

De “het dragen van een helm met skaten of schaatsen angst” is volgens mij ook zo’n ‘Purno de Purno’ angst. Bang dat je er niet uitziet en dat de rest van de wereld je zal becommentariëren.

Wij mensen hebben  geen goede relatie met veiligheid.  Die beleven we namelijk allemaal veel  te subjectief. “ik val geen gat in mijn hersens”. “Ik krijg nooit een ongeluk”. De wat ouderen onder ons herinneren zich vast nog het verplicht stellen van de autogordel (naleving van die regel duurde tientallen jaren, maar nu draagt iedereen hem), de helmplicht voor brommers, het verplichte kinderzitje en ophogertje in de auto en ga zo maar door. De overheid moest er aan te pas komen om dit af te dwingen. Bij wielrenners is die transitie van helm loos naar helm dragend er vanzelf gekomen. Hoe anders is dat met skaten en schaatsen. Op straat en op de ijsbanen, en al helemaal niet wanneer er natuurijs ligt, zie je nauwelijks mensen met een helm rijden. Het overgrote deel van de letsels bij schaatsen is een hoofdletsel.

Bij wedstrijd inline-skaters en marathonschaatsers is de helm inmiddels verplicht geworden. Zo langzamerhand zie je op publieksuren op de schaatsbaan steeds meer mensen, hoewel schoorvoetend, met een helm verschijnen. Mijn idee: hoe meer mensen met een helm gaan rijden, hoe minder eng het wordt, hoe minder we het gevoel hebben dat we met helm voor lul rijden. En als we dan voor lul rijden, laten we het dan met zijn allen doen, dan is dat ook weer opgelost. Zo iets als voor het eerst naar de sauna. De eerste blote mens is even wennen, heb je er binnen enkele minuten al tientallen gezien, dan valt wat daar allemaal bungelt  en schud nauwelijks nog op en ben je van je angst verlost.

Draag bescherming: draag minstens een helm en verder beschermers aan hand, knie en elleboog. Rij veilig!

Foto credits: Fotografie Melanie