Bonus miles en finish bier

Bonus miles en finish bier

Schuitwater Trail, zaterdag 20 juli

Voor ons begon de voorpret van de Schuitwater Trail al op vrijdag toen het KNMI paniek begon te zaaien; voor zaterdag was er code GEEL voorspeld! Met paniek zaaien moet je uitkijken, voor je het weet staat het meters hoog en kun je er niet meer door komen. Voor wie het nog niet echt begrepen heeft, Trailrunning gaat over hardlopen in de natuur, dus als die natuur besluit er wat extra natuurwaarden er tegenaan te gooien in de vorm van wat meteorologisch oer geweld zoals hoge temperaturen, onweer en zware regens, wie klaagt er dan nog? Het Schuitwater zelf (hoe kom je aan die naam?) deed ook nog een duit in het zakje. Het is namelijk een geweldig mooi stukje natuurgebied in en rondom een oude gedeeltelijk drooggevallen Maas rivierarm in Broekhuizen, Noord-Limburg. Een afwisselend landschap met stukjes heide, dennenbossen, gemengde loofbossen, rivierduinen, natte duinvalleien met manshoge varens en het bijna drooggevallen moerasbos met wat restant watertjes van die oude Maas.

Roode Vennen

Dat het KNMI er voor sommige delen van Nederland weer eens flink naast zat, bleek dan weer op de zaterdag van de Schuitwater Trail zelf. De bewuste zaterdagochtend reden we van het westen naar het oosten, met de donkere onweersbuien in de achteruitkijkspiegel en een omfloerste zon door onze voorruit. Aangekomen bij de startlocatie, Theehuis de Roode Vennen in Broekhuizen (Limburg), was het echter nog steeds kurkdroog en al behoorlijk warm. We kwamen net op tijd om de lopers briefing door Cor (“ik ben Cor, hallo Cor!”) en de start van de 19km te zien en om ons zelf voor te bereiden op onze loop van 12km een uurtje later. In ons geval is dat dus eerst een ‘bakkie doen’ en daarna omkleden en voorzichtig een beetje inlopen.  De prachtige tuin en omgeving van Theetuin de Roode Vennen is daarvoor een perfecte locatie. Voor we het goed en wel doorhadden was het uur voorbij en tijd voor onze start en de bijbehorende 12km lopers briefing. Gastheer en medeorganisator Cor sprak de groep van ca 30 lopers op de zijn kenmerkende ludieke manier toe. Met onder andere tekst en uitleg over de met pijlen uitgezette route (12km en als het meer is beschouw dat dan maar als bonus miles), de do’s en don’t’s van trailrunning en als afsluiter; “we hebben geen medailles, maar veel beter: finish bier”.

Geen chips

Nee, hier geen startschot, geen tijdregistratie, geen chips, maar met een simpele constatering; “het is 1 uur, veel plezier en aan het eind van deze donkere tunnel bij de finish krijgt iedereen van mij persoonlijk een high five en van Geraldine een finish bier” konden we met onze Trail beginnen.

Het begon met een donkere natuurlijke tunnel en een klinkerstrook van een kilometer, maar al gauw ging dat over in een zandweggetje en vervolgens enkele single tracks. Struikelend over takken en boomwortels, uitglijdend op los zand en horden lopend over brandnetels en varens, afwisselend met venijnige klimmetjes en zigzag afdalingen gingen de lopers door het bos. Een bont en uiteenlopend gezelschap. Volwassenen, ervaren lopers, lopers van een atletiekvereniging, beginners, jongeren, een Duitse vader met jonge dochter, een Italiaanse, Friezen, Zeeuwen, Limburgers. Echt leuk om te zien en te horen allemaal. Aanvankelijk begonnen als een grote groep maar allengs liepen de snellere lopers uit en bleven de mindere snelle lopers meer achterin het deelnemersveld.  Na zo’n 3 km kwam ik ook alleen te lopen. Alleen met mezelf, mijn ademhaling en het ritme van mijn voeten. Zigzaggend door het bos en over de heide, passeerde ik af en toe nog een achterblijver die waarschijnlijk te snel begonnen was en bij de drinkpost liep ik nog een groepje voorbij. Hoewel het geen wedstrijd was (het is een Event) gaf dat toch een goed gevoel en begon ik er steeds meer plezier in te krijgen. Midden op een open plek in het bos stond nog een man met hond en twee kinderen als een enthousiast publiek de lopers aan te moedigen. “Mijn moeder loopt nog achter u” kreeg ik nog mee. Een paar hellingen en een brug verder een verdekt opgestelde fotograaf. Geen probleem. Ondanks de vermoeidheid en de warmte, nog steeds een vette grijns op mijn gezicht! De donkere tunnel kwam na pas na 13km in het zicht ( de extra bonus mile) en 300 meter later stond Cor al klaar voor de beloofde persoonlijke high five en was Geraldine druk bezig met het bemannen van de tafel met versnaperingen (hey, hier wel chips) en het  uitdelen van het speciaal gebrouwen Trail Events Finish herstelbiertje.

Bij de finish stonden al verschillende gefinishte en voldane lopers, zowel van de 19, als de 12 en de 7km. Iedereen was opgewekt en geïnteresseerd in de andere lopers en hoe de route werd ervaren en iedere loper die binnen kwam kreeg applaus. Een lekker los en relaxt sfeertje.

Fun

Het was fun. Er was een gevoel van intrinsieke verbondenheid met het bos, de natuur, de andere lopers. Daarbij het gevoel van de vrijheid een soort van buiten de gebaande paden te treden in een bos van Staatsbosbeheer waar je bijna niemand tegen komt. Schuitwater Trail voldoet in alle opzichten aan de Trail drie-eenheid die, in combinatie met het lopen, een big smile bevorderen: FUN, FEELING, FREEDOM! Noem het oergevoel, noem het modern tribalism, I don’t care wat je het noemt, maar trailrunning is gewoon hartstikke leuk om te doen, ook voor beginnende lopers. Of zoals iemand bij de finish prachtig verwoordde “niks leukers dan het gevoel met een groep gelijkgestemde mensen door het bos te draven!”.  Wat mij betreft verslaat trailrunnen het gewone hardlopen (hardlopen over asfalt en tegels) met mijlen…